همه در ورزشگاه، از جایگاههای VIP که دیهگو مارادونا در آنها حضور داشت تا صندلیهایی که تا زیر سقف ورزشگاه رفته بود به دنبال کفشهای سبز براق بودند؛ کفشهایی که در شب خنک و پرنسیم نیژنی نوگورود میدرخشیدند. کفشهایی که به پای لیونل مسی بودند. قرار بود شب، شب درخشش مسی باشد چراکه کریستیانو رونالدو چهارشنبه باز هم برای پرتغال درخشیده بود. حالا نوبت مسی بود که تیمش را به پیش براند. بازی قبلی آرژانتین برابر ایسلند بود و مسی یک ضربه پنالتی را از دست داد اما آن بازی به تاریخ پیوسته بود. کفشهای سبز درخشان قرار بود بدرخشند. اما زمانی که سوت آغاز زده شد اتفاق دیگری افتاد. خبری از درخشش آنها نبود. چه اتفاقی افتاد؟ کرواسی آرژانتین را 3 - صفر برد. البته نتیجه بازگوکننده تمام ماجرا نیست. شاید شکست با چنین نتیجه سنگینی حق آرژانتین نبود. اما آنچه 43 هزار هوادار در داخل ورزشگاه دیدند این بود؛ مسی، کاپیتان تیم ملی آرژانتین کار خاصی در بازی انجام نداد. آرژانتین حالا در آستانه حذفی فاجعهبار از جام جهانی قرار دارد. تفسیر زبان بدن افراد کار دشواری است و اغلب به شیوه اشتباهی انجام میشود. اما واقعیت این است که مسی و همتیمیهایش هرگز آن شور لازم را نداشتند. آنها برای بقا در تورنمنت میجنگیدند اما انگار بیتفاوت بودند. در بازی با ایسلند، مسی 11 ضربه به سمت دروازه حریف زد اما گلی به ثمر نرساند. فشار پیش از آن مسابقه بسیار بالا بود. در جریان پخش سرود ملی بود که مسی دستش را به نحوی روی چشمانش گذاشت که انگار دانشجویی مضطرب است که میخواهد امتحان بدهد. خورخه سامپائولی، مربی آرژانتین دوباره ترکیب عجیبی چیده بود. او در کنار زمین آنقدر محکم قدم زد که چمن آن منطقه را فرسود. این تیم نزدیک بود به کلی به جام جهانی راه پیدا نکند. آنها نیاز به هتتریک مسی در آخرین روز دیدارهای مقدماتی داشتند تا به جام جهانی برسند. غیرمنطقی نبود که همه امیدوار باشند که در جام جهانی هم همین اتفاق روی دهد؛ مسی خط میانی متزلزل آرژانتین را سروسامان ببخشد، مسی خط دفاعی پر از حفره آرژانتین را درست کند، مسی همه مشکلات را با چند لحظه از بارقهاش جبران کند. اما چنین چیزی نشد. پس از بازی طرفداران کروات با شادی و آواز ورزشگاه را ترک کردند. حتی سامپائولی هم گفت: «به نظرم واقعیت تیم آرژانتین به گونهای است که درخشش مسی را زیر سایه میبرد.» این حرف بیتردید صحیح است. اما مسی هم مقصر است. او در نیمه اول تنها 20 بار توپ را لمس کرد و در مجموع دیدار این عدد به 49 رسید. او تنها یک ضربه به سمت دروازه حریف زد. بله، برخی از این آمار (اگر نه بیشتر آن) تقصیر همتیمیهایش است که کوتاهی کردند اما مسی هم مدت زیادی در کنار میدان قدم زد و زمانی که توپ را گرفت هم دور خودش چرخید. دقیقه 60 بود که او سرانجام کاری کرد. مسی توپ را گرفت، به قلب دفاع زد و توپ را به گونسالو هیگواین در کنار میدان سپرد. این حرکت ساده باعث همهمه طرفداران شد. آنها همچنان میخواستند به مسی باور داشته باشند. آنها امیدوار بودند که چیزی اتفاق بیفتد. اما اتفاق نیفتاد. ویلی کابایرو، دروازهبان آرژانتین گلی را به کرواسی تقدیم کرد که به گفته سامپائولی توان احساسی تیم را درهم شکست. مسی هم تیمش را از این بحران بیرون نیاورد؛ شاید هم نتوانست بیرون بیاورد. سپس لوکا مودریچ با ضربهای برقآسا گل دوم را زد و ایوان راکیتیچ که در طول بازی مسی را مهار کرده بود، آخرین ضربه را به پیکره آرژانتین وارد کرد. دیگر همه منتظر سوت پایان بودند. زمانی که سوت پایان زده شد، مسی لحظهای درنگ کرد. او دستانش را روی پاهایش گذاشت و به آسمان خیره شد. سپس زمین را به سرعت ترک کرد. نه با کسی حرف زد، نه با داور دست داد و نه برای کسی توقف کرد. او با فاصله زیادی اولین بازیکن آرژانتین بود که زمین را ترک کرد. چند بازیکن ذخیره کرواسی به سمت مسی رفتند و فریاد زدند. مسی لحظاتی به آنها نگاه کرد و شادیشان را دید. او سپس به حرکت ادامه داد. کفشهای سبز درخشان داخل تونل رفتند و از دیدگان محو شدند.