چند نکته در‌مورد سکوت مرگبار ورزشگاه آزادی
محمد پناهی‌فرد
ورزشگاه آزادی روز دوم خرداد 96 یکی از تلخ‌ترین و کسل کننده‌ترین روزهای خود را سپری کرد، روزی که سکوهای ورزشگاه، خالی از تماشاگرانی بود که به زعم سرمربی لخویا نقطه مثبت تیم قطری بود. ورزشگاه مخوف آزادی می‌توانست با هواداران سرخ‌پوشان پایتخت استرس کشنده‌ای را به ساق‌های میلیاردی بازیکنان قطری وارد کند اما آن‌ها در آرام‌‌ترین شرایط ممکن به توپ ضربه می‌زدند. فریادهای بازیکنان خیلی راحت به گوش می‌رسید و همچنین صدای مربیان در‌کنار زمین. جدا از این سکوت مرگبار که این بازی را از دیداری حساس در لیگ آسیا به یک دیدار معمولی تبدیل کرده بود، چند نکته عجیب و دور از انتظار دیگر هم وجود داشت. هنگام ورود به ورزشگاه آزادی چند نفر با مامور انتظامی بگو‌مگو می‌کردند تا فارغ از قانونی که کنفدراسیون آسیا گذاشته بود، وارد ورزشگاه شوند. مامور حراست ورزشگاه که چاره‌ای به جز احترام گذاشتن به این چند نفر نداشت، گفت: «حاج آقا، ناظر AFC این‌جاست و کنترل می‌کند که کسی بدون آی‌دی کارت وارد نشود.» اما آن آقا اصرار داشت: «شما هماهنگی بفرمایید.» نکته مثبت این بگو‌مگو اما اجرای قانونی بود که خارج از مرزها برایش نوشته شده بود. سکوهای ورزشگاه هم همان‌طوری که پیش‌بینی می‌شد مطابق با انتظار ناظر AFC بود؛ بدون حضور حتی یک تماشاگر. اما نکته تاسف‌آور این روز تلخ ورزشگاه آزادی، زمانی بود که داور سوت پایان بازی را به صدا درآورد. در کمال تعجب همگان، تعدادی که گفته می‌شد لیدرهای باشگاه هستند، در جایگاه ویژه دیده شدند. این‌جا بود که فریادهای ناظر AFC بلند شد و وی مرتب سوال می‌کرد این‌ها چه کسانی هستند که این‌جا حضور دارند. به زعم برخی، این‌ها همان کسانی هستند که موجب شدند تا روز سه‌شنبه یکی از تلخ‌ترین روزهای ورزشگاه آزادی رقم بخورد. ورود این‌ها به این شکل، راحت و آسان، نمی‌توانست بدون هماهنگی با یک مرجع پرقدرت صورت پذیرد. قانون برای آن آقایی که قصد داشت به همراه دوستانش وارد ورزشگاه شود، اجرا شد اما برای این افراد که تعدادشان روز به‌روز بیشتر می‌شود، نه. اما این روز تلخ با عجیب‌ترین سوال یک خبرنگار از برانکو در نشست خبری بعد از بازی به پایان رسید، جایی که این خبرنگار از برانکو پرسید نظرتان در‌مورد اظهارات منصوریان که گفته پرسپولیس تیم دوم پایتخت است، چیست؟ و پاسخ سرمربی پرسپولیس به این سوال که با چاشنی عصبانیت همراه بود: «شما خیلی جوان هستی، سوال شما قطعا به بازی ربطی ندارد!» برانکو این را گفت و سریع از جایش بلند شد تا این روز تلخ با سوالی تلخ‌تر به پایان برسد.