دانلود تمام صفحات این نسخه
صفحه 1 : صفحه نخست
صفحه 2 : ورزش جهان
صفحه 3 : رپرتاژ آگهی
صفحه 4 : ورزش ایران
سال 2019 بدون شک یکی از بهترین سال‌های رافائل نادال بود. مرد شماره یک جهان توانست 2 گرنداسلم (رولان گاروس و اپن آمریکا)، 2 مسترز هزار امتیازی (رم و کانادا) و جام دیویس را به دست آورد. آمار دروغ نمی‌‌گوید که نادال در همه زمین‌ها به جز چمن، تنیسور برتر سال بود.
بوفون و رونالدو در اقدامی جالب و تحسین‌برانگیز با 2 کودک زلزله‌زده آلبانیایی که از این اتفاق جان سالم به در بردند اما خانواده‌شان را در این زلزله از دست دادند، در شهر رم ملاقات کردند. ادی راما، نخست‌وزیر آلبانی گفت: «وقتی برای ملاقات با آن‌ها به بیمارستان رفتم، از یکی از این 2 کودک پرسیدم که چطور از پنجره خانه به بیرون پریدی؟ که او گفت من عاشق کریستیانو رونالدو هستم و به خاطر او بود که از پنجره به بیرون پریدم.»
شکست دور از انتظار آژاکس برابر ویلم. این باخت همچنین اولین باخت خانگی آژاکس در لیگ هلند است که بعد از 2 سال رخ داد. آخرین بار در نوامبر ۲۰۱۷ بود که تیم فوتبال اوترخت موفق شد با نتیجه ۲-یک آژاکس را در خانه خودش شکست دهد و از آن زمان تاکنون تیم هلندی در خانه شکست نخورده بود.
ارسال دیدگاه
ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.
کلین‌شیت بدون کسب برد مثل ساعت بدون عقربه است؛ بدون کاربرد و شاید برای حفظ ظاهر و متوسط ماندن. از آن طرف کلین‌شیتی که ضمیمه برد شده باشد، حکم خامه روی کیک را دارد. شاید با تکیه بر همین قدرت بود که اتلتیکومادرید به یک باره از یک تیم متوسط در فوتبال اسپانیا به یک قدرت در کل قاره اروپا تبدیل شد. دیگو سیمئونه به تیم آمد و فهمید باید چه کند. او ستون دفاعی بی‌نظیری ساخت و با تکیه بر همان ستون 2 قهرمانی در لیگ اروپا، یک قهرمانی در لالیگا، یک قهرمانی در کوپا دل‌ری و 2 حضور در فینال لیگ قهرمانان را تجربه کرد. دیگر کسی روخی بلانکوس را یک تیم متوسط نمی‌دانست و همه از تقابل با ال‌چولوییسم هراس داشتند. دفاع غیر قابل نفوذ، هافبک‌های جنگنده و مهاجمان بی‌نهایت فرصت‌طلب. فرقی هم نمی‌کرد چه کسی در ترکیب باشد، همه تا پای جان برای حفظ سنگر سرمربی می‌جنگیدند. این مکتب ستارگان بی‌وفا هم کم نداشت؛ آن‌هایی که عاشق زرق و برق، پول و یا کسب جام‌های بیشتر شدند و اکثر قریب به اتفاقشان هم رستگار نشدند. اما هر کسی که رفت چولو بهترش را رو کرد. تا این‌که همه متوجه شدند که نقش اصلی این ماجرا تنها بر عهده سرمربی تیم است و نه کس دیگری. به همین دلیل زمانی که او بابت از دست دادن دومین فینال چمپیونز لیگش عصبی شده بود و دم از رفتن می‌زد، باشگاه تمام تلاشش را برای حفظ مرد سیاه‌پوش انجام داد؛ خریدهای نامدار‌تر، افتتاح پروژه بی‌نظیر استادیوم وندا متروپولیتانو و البته یک تمدید قرارداد بلندمدت با دستمزد نجومی 41 میلیون یورو در سال (بدون کسب مالیات) که او را به پر درآمدترین مربی تاریخ فوتبال تبدیل کرد. همه اینها انجام شد تا سیمئونه به پیشنهادات پرتعدادش نه بگوید و در مادرید بماند. این ماندن اما آن جاه‌طلبی همیشگی را به همراه نداشت. اگر از قهرمانی لیگ اروپای 2 فصل پیش فاکتور بگیریم و البته سوپرکاپ اروپا را هم فراموش کنیم، اتلتی دیگر آن تیم زهردار قدیم نیست. دیگر مدعی‌ای نیست که استخوان در گلوی تیم‌های پرستاره بشود. ترکیبش دیگر از بازیکنان مستعد و جوان تشکیل نشده و عمدتا مشتی نامدار در کنار یکدیگر هستند و مثل سابق، سرباز که هیچ، حتی داوطلب دفاع از تاکتیک‌های سرمربی نیستند. دیگر دفاع آهنینی وجود ندارد، هافبک‌های جنگنده انگار خسته شده‌اند و از وضعیت خط حمله هم که چیزی نگوییم خیلی بهتر است. 16 هفته از رقابت‌های لالیگا گذشته و تعداد گل‌های زده اتلتی دقیقا به همین اندازه است. تساوی بدون گل برابر ویارئال در جمعه شب، برای ششمین بار در این فصل چنین نتیجه را در کارنامه اتلتیکو به ثبت می‌رساند. چیزی که افتضاح بودن مهاجمان تیم را می‌رساند. بهترین گلزن فصل تیم تا به اینجا، آلوارو موراتاست که تنها 5 گل به ثمر رسانده و کلی گل هم به ثمر نرسانده است. نفر بعدی 3 گل از او کمتر زده و این یعنی در اتلتیکو مهاجمان بی‌کارترین بازیکنان تیم تا به اینجای فصل بوده‌اند. چیزی که در بازی با ویارئال هم بار دیگر ثابت شد که این عدم گلزنی است که دمار از روزگار جنوبی‌ها درآورده است.
آخرین اخبار
پربیننده ترین
حرف مردم
