گفت وگوی اختصاصی خراسان ورزشی با دارنده برنز المپیک ریو
تعداد بازدید : 35
رحیمی: کشتیگیران چاپلوس و آویزان نیستند!
به خودم طلای المپیک بدهکارم
نویسنده : سارا اصلانی
در جریان تمرینات تیم ملی قبل از اعزام به مسابقات جهانی بود که از ناحیه مینیسک زانو دچار آسیبدیدگی شد. پاره شدن رباط صلیبی همانا و جا ماندن حسن رحیمی از رقابتهای فرانسه همان. آزادکار سبکوزن تیم ملی که50 روز پیش پایش را به تیغ جراحان سپرده، حالا دوران نقاهت را طی میکند و امیدوار است 6 ماه دیگر با آمادگی کامل برگردد. رحیمی برمیگردد تا با خودش تسویه حساب کند! خودش را تنبیه کرده. برنز المپیک ریو، یک طلا، یک نقره و 2 برنز قهرمانی جهان به همراه طلا و نقره قهرمانی آسیا، مدالهایی نیست که قانعاش کند. حسن برمیگردد چون به خودش یک طلای ناب المپیک بدهکار است. توکیو2020، المپیک رویایی رحیمی خواهد بود؛ جایی که یا بدهیاش را با خودش صاف میکند یا تن به تقدیر الهی میسپارد. او که بعد از المپیک آتی نیمنگاهی هم به بازنشستگی دارد، با انتقاد از بیتوجهی مسئولان به وضعیت مالی و معیشتی کشتیگیران حرفهای جالبی به خراسان میزند: «کشتیگیران نان بازوی خود را میخورند و چاپلوس و آویزان کسی نیستند.»
5، 6 ماه دیگر برمیگردم
رحیمی پای مصدومش را مقصر میداند: «پایم در تمرینات مرا جا گذاشت و نتوانستم خودم را به مسابقات جهانی فرانسه برسانم. به همین دلیل مجبور به انجام جراحی شدم و دکتر توکلی که از پزشکان بسیار خوب ایران هستند، جراحی مرا بهعهده گرفت. حدود50 روز پیش پایم را عمل کردم. خداراشکر درحال حاضر هیچ مشکلی ندارم. اما دوره نقاهتم چیزی حدود 5 الی 6 ماه است که باید بهطور کامل طی شود. با گذشت این مدت، پای آسیبدیدهام کاملا بهبود پیدا میکند و میتوانم تمرینات سنگین را شروع کرده و خود را برای مسابقات آتی یعنی بازیهای آسیایی و قهرمانی جهان آماده کنم. اگر به شرایط بدنی لازم برسم، در بازیهای آسیایی شرکت خواهم کرد.»
نتیجهای که کشتی آزاد گرفت، سنگین بود
نبود حسن رحیمی و برخی اتفاقات دیگر به تیم ملی کشتی آزاد ایران در جریان مسابقات جهانی ضربه زد. رحیمی در ارزیابیاش از نتیجه آزادکاران در فرانسه میگوید: «ببینید، تیم جوانی به مسابقات جهانی اعزام شده بود. البته جوان نه به لحاظ سنی. بلکه از این نظر که برخی نفرات حاضر، برای اولین بار بود که در مسابقات جهانی شرکت میکردند. این درحالی است که فضا و نوع استرس حاکم بر مسابقات جهانی با سایر مسابقات کاملا متفاوت است. بنابراین باید برای حضور در چنین میدانی آدم بسیار باتجربهای باشی. جوانان تیم در رقابتهای جهانی نتیجهای که باید میگرفتند را نگرفتند. از طرف دیگر کشتیگیرانی که باید در این رقابتها مدال میگرفتند، بد کشتی گرفتند و درواقع آنطور که باید و شاید خود را نشان ندادند. همین عوامل باعث شد تیم ملی کشتی آزاد ایران در رقابتهای فرانسه در رتبه نهم جهان قرار بگیرد. درواقع به جز حسن یزدانی که سابقه حضور در مسابقات جهانی و المپیک را داشت، کشتیگیر دیگری موفق به کسب مدال در فرانسه نشد. خب این نتیجه تا اندازهای سنگین بود؛ هم برای مردم و هم برای جامعه کشتی. با اینحال باید در نظر داشت که استارت جوانگرایی باید از یک جا زده شود. میدان جهانی جایی نیست که هرکسی پا به آن گذاشت بتواند مدال بگیرد. کشتیگیران انگشتشماری مثل حسن یزدانی، صادق گودرزی و مهدی تقوی هستند که در اولین حضورشان در مسابقات جهانی موفق به کسب مدال شدند.»
تا وقتی کشتی ببرد مردم دوستش دارند
حاشیههای ایجاد شده بعد از این نتیجه و نوع برخورد وزارت ورزش با فدراسیون کشتی، موضوعی است که رحیمی در واکنش به آن میگوید: «بالاخره همه از کشتی به عنوان ورزش اول کشور توقع دارند. برخی از انتقادها طبیعی بود اما در اینبین بودند افرادی که انصاف را رعایت نکردند. ما همیشه فقط بردهایم و حالا یکبار هم باختهایم ولی متاسفانه ما مردمی نتیجهگرا هستیم. مردم تا وقتی کشتی ببرد آن را دوست دارند که البته این حس هم بهخاطر تعصبشان به کشتی است و اینکه مردم ایران کشتی را دلی دنبال میکنند. به همینخاطر برایشان سخت است که تیمشان در مسابقات جهانی نتیجه نگیرد.»
مسئولان کاری برای ورزش نکرده و نمیکنند!
اما داستان واکنش مسئولان نسبت به نتیجه نگرفتن کشتی در فرانسه از نظر دارنده برنز المپیک ریو، داستان متفاوتی است: «داستان مسئولان در قبال نتایج کشتی متفاوت است. مسئولان کاری برای ورزش ما نکرده و نمیکنند. در چنین شرایطی درست نیست به خاطر اینکه کشتی یک نتیجه بد گرفته، مسئولان بخواهند رئیس فدراسیون و کادرفنی را زیرسوال ببرند و بگویند شما باید جواب پس بدهید. این شیوه برخورد اصلا درست نیست. مگر مسئولان در قبال موفقیتهای قبلی کشتی و سایر رشتهها مثل تکواندو، وزنهبرداری و... غیر از یک تبریک خشک و خالی تاکنون چه کار کردهاند؟ تبریک خشک و خالی به درد ما نمیخورد.»
انتخابی باید برگزار شود
با وجود نتایجی که در فرانسه رقم خورد اما رحیمی معتقد است فرآیند انتخابی باید ادامهدار باشد: «انتخابی باید باشد. این کار خوبی است که خادم بانی آن شد و مسابقات انتخابی را ملاک اعزام به مسابقات قرار داد. این درحالی است که قبلا شرایط اینطور نبود. بسیاری از کشتیگیران در انتخابی اول میشدند اما به هیچ مسابقهای اعزام نمیشدند. اما درحال حاضر نفرات برتر انتخابی به مسابقات اعزام میشوند و حرفهای زیادی هم برای گفتن دارند.»
کادرفنی خیلی راحت رحیمی را کنار گذاشت!
دارنده 4 مدال قهرمانی جهان معتقد است برگزاری مسابقات انتخابی میتواند در جوان شدن تیم ملی نقش کمککنندهای داشته باشد: «انتخابی صددرصد به جوان شدن تیم ملی کمک خواهد کرد. به عنوان مثال من به دلیل مصدومیت نتوانستم در مسابقات انتخابی کشتی بگیرم و دیدیم که کادرفنی خیلی راحت حسن رحیمی را کنار گذاشت و نفر اول مسابقات انتخابی را به جای من به مسابقات جهانی اعزام کرد. این نشان میدهد که کادرفنی در بحث انتخابی با کسی شوخی ندارد. انتخابی فرآیندی است که اجرا شده و من از این موضوع بسیار خوشحالم، چراکه این مسئله باعث ایجاد انگیزه در کشتیگیران جوان میشود که بیایند و با بزرگان کشتی ایران، کشتی بگیرند.»
از تغییر مدام اوزان کشتی شوکهام!
تغییر مدام اوزان کشتی از سوی اتحادیه جهانی موجبات نگرانی رحیمی را هم فراهم کرده. او در واکنش به اینکه آیا این سیاست UWW نقش کمککننده در ماندگار شدن این رشته در المپیک خواهد داشت یا برعکس باعث ضربه زدن به کشتی میشود، میگوید: «به شخصه از تغییر اوزان کشتی شوکه شدم. درحال حاضر نظر خاصی در اینخصوص ندارم چون دلیل خاصی برای این تغییر پیدا نکردم. اما امیدوارم هر اتفاقی که میافتد، درنهایت به صلاح کشتی باشد.»
خیلی غیرت کنم تا المپیک2020 کشتی میگیرم
پسر محجوب کشتی آزاد ایران، چندین سالی است که برای تیم ملی کشتی میگیرد. اینکه کشتی ایران تا چند سال دیگر میتواند از سرمایههایی همچون او بهره ببرد و اصلا حسن رحیمی تا چند سال دیگر میتواند در این سطح کشتی بگیرد، سوالی است که رحیمی در پاسخ به آن میگوید: «تا جاییکه جان داشته باشم، کشتی میگیرم. اگر مصدومیتی پیش نیاید، جسمم یاری کند و به لحاظ روحی بتوانم خود را برای مدالآوری در مسابقات آماده کنم، خودم را میکشانم تا لبخند را روی لبان مردم کشورم بیاورم.» یعنی تا 2 المپیک دیگر میتوان روی حضور حسن رحیمی در تیم ملی کشتی آزاد ایران حساب کرد؟ خودش اینطور فکر نمیکند: «(میخندد) نخیر. رویایی نمیشود تصمیم گرفت. حقیقت این است که اگر من خیلی غیرت کنم، بتوانم تا المپیک2020 کشتی بگیرم.»
با چندرغاز درآمد کشتی روزگار میگذرانیم
همه میدانند که وضعیت مالی و معیشتی کشتیگیران به لحاظ بیتوجهی مسئولان هیچوقت خوب نبوده. اما آیا شرایط مالی کشتیگیران طوری هست که با کنار گذاشتن کشتی بتوانند یک زندگی متوسط رو به بالا داشته باشند؟ رحیمی پاسخ بسیار جالبی دارد: «خداراشکر کشتیگیران یک خصوصیت اخلاقی بسیار خوب دارند و آن اینکه آویزان کسی نیستند. یعنی نمیتوانند محتاج کسی باشند یا کار خوبی انجام دهند و منتظر گرفتن پولی باشند که زندگیشان بچرخد. کشتیگیران دنبال چاپلوسی نیستند که فلان فرد از فلان ارگان بیاید، فلان تومان پول بدهد تا کشتیگیران را حمایت مالی کند. نخیر. کشتیگیر تا وقتی که کشتی میگیرد با چندرغاز درآمد کشتی روزگارش را میچرخاند و اگر هم نتواند کشتی بگیرد، نان بازوی خودش را میخورد و محتاج کسی نخواهد شد.»
خودم را تنبیه کردهام!
با این اوصاف او به 2 دلیل کشتی میگیرد: «اگر با وجود این همه سختی، من هنوز کشتی میگیرم فقط به این خاطر است که در وهله اول به خودم بدهکارم و باید نتیجه این همه سال زحمتی که در کشتی کشیدم را ببینم. در وهله بعد هم به عشق مردم کشتی میگیرم که از ما توقع دارند و دوست ندارند قهرمانانشان به این زودیها از میدان بیرون بروند.» او قصد ندارد بگوید چه چیز به خودش بدهکار است: «(میخندد) حالا دیگر بماند چه بدهی به خودم دارم. بالاخره یک صحبتهایی با خودم داشتم و باید صبر کرد تا ببینم با خودم چندچندم. حرفهایی که به خودم زدم، درونی و طوری بود که الان یادم نیست. خودم را تنبیه کردهام.» اما مگر رحیمی چهکار بدی کرده که خود را مستحق تنبیه میداند؟ اصلا مگر دیگر چه کاری باید میکرد که هنوز انجام نداده: «بالاخره یک چیزهایی در درونم هست و به خودم بدهکاری دارم. تمام تلاشم را میکنم که خوب زندگی کنم و به المپیک2020 برسم تا همانطور که اشاره کردید اگر خدا بخواهد طلای المپیک را بگیرم. اگر هم خدا نخواهد که دیگر نخواسته است.»
با پاداش المپیک یک زیرپله
هم در تهران نمیدهند!
حسن رحیمی به شخصه بعد از کنار گذاشتن کشتی چه کار خواهد کرد؟ خودش میگوید: «در مورد خودم فقط میگویم که کار کردن عیب نیست. بعد از کنار گذاشتن کشتی میتوانم کارگری کنم. کار کردن عیب نیست و گناه ندارد ولی خب این شرایط ورزش کشور ماست که به ورزشکارانش اهمیت نمیدهد. قهرمان المپیک میشوی و تنها200 یا300 سکه به تو میدهند که با پولش حتی نمیتوانی یک زیرپله در تهران بخری! اینجای تاسف دارد و من فقط برای این شرایط تاسف میخورم.»