عبدا... مهاجر
مربی فوتبال
پرسپولیس هم میتواند 3- یک بازنده میدان باشد. شاگردان برانکو در دوحه قطر به همان ایرادی باختند که از ابتدای فصل دچار آن بودند. شکل بازی این تیم مثل همیشه بود و به عبارت سادهتر پرسپولیس، همان پرسپولیس همیشگی بود اما فوتبال بیرحمتر از آن است که همیشه به شما فرصت جبران بدهد. تیمی که این همه در از دست دادن موقعیتهای طلایی دست و دل باز است، روزی باید تنبیه شود. سهشنبه شب در بازی مقابل الریان روز مجازات سرخپوشان بود؛ مجازات تیمی که مثل آب خوردن موقعیت از دست میدهد. پرسپولیس در شبی با اختلاف 2 گل به تیم خوب قطری باخت که حداقل میتوانست با یک مساوی به تهران برگردد اما در فوتبال فقط تعداد گلها شمرده میشود و بعد از بازی کسی درباره موقعیتهای سوخته حرفی نمیزند. تیم برانکو در بازی مقابل استقلال هم چوب فرصتسوزی مهاجمان خود را خورد و تقاص این فرصتسوزیها شکست در مهمترین بازی فصل بود. وقتی صحبت از فرصتسوزی میشود، ناخودآگاه اولین اسمی که به ذهنمان خطور میکند مهدی طارمی است؛ مهاجمی که مثل آب خوردن خودش را در موقعیت گلزنی قرار میدهد و مثل آب خوردن هم موقعیت از دست میدهد. چنین اتفاقی ممکن است برای بهترین مهاجمان دنیا هم رخ دهد اما معمولا در نسخه خارجی بازیکن با تبعید به نیمکت ذخیرهها جریمه و متوجه میشود که ادامه این روند میتواند به قیمت از دست دادن جایگاهش در ترکیب اصلی تمام شود. اما تیمهای ایرانی معمولا یک مهاجم ثابت دارند و این مهاجم صرفنظر از عملکردش جایگاه خود را در ترکیب اصلی تضمین شده میبیند. مربی هم با توجه به اینکه دستش روی نیمکت خالیست، معمولا چارهای ندارد جز دیدن موقعیتهایی که یکی پس از دیگری از دست میروند. شاید اگر طارمی یک رقیب جدی در خط حمله داشت به این راحتیها موقعیتهای طلایی تیمش را از دست نمیداد. هرچند طارمی زننده تک گل پرسپولیس در دوحه بود و در لیگ برتر هم در صدر جدول گلزنان قرار دارد اما این مهاجم اگر روی چارچوبشناسی خودش بیشتر کار میکرد، شاید بعد از گل اول پرسپولیس با استفاده از دومین موقعیت خود کار را در خانه حریف یکسره میکرد.